Ach śpij kochanie...

Od dwóch nocy Aleks ma zakładany aparat unieruchamiający stawy biodrowe. 
Nie widząc jeszcze tego ustrojstwa na oczy, wiedziałam ze będzie mu się w tym niezbyt wygodnie spało, ale gdy mąż przywiózł to do domu, myślałam ze zacznę płakać. Pierwsza myśl to "narzędzie tortur"

I jak tu kłaść dziecko spać, w takim czymś???

Pierwszą noc rozwórka spędziła w szafce. Musiałam się oswoić z myślą ze krasnal będzie spał w tym "czymś". Odbyłam także wewnętrzny dialog serce - rozum, że jeśli teraz, gdy botulina działa, nie rozciągniemy maksymalnie ścięgien, to to wszystko mija się z celem. Bez sensu było kłuć małego skoro nie będziemy się stosowali do zaleceń lekarza i nie będziemy działali na 110%.

Pozycja na boczku

 Więc w czwartek wieczorem założyłam Alusiowi aparat, trochę popłakiwał przy zakładaniu, to przez moją nieudolność i brak wprawy, ale gdy już wszystko było na swoim miejscu mały, ku naszemu zdziwieniu zasnął.

Między nóżki wkładamy podusię żeby nie drętwiały.

W nocy kilka razy popłakiwał ale wystarczyło go odwrócić na drugi boczek i spał dalej, o 5:00 pokazał że już na prawdę ma dość, więc postanowiliśmy już dłużej nie męczyć małego i ściągnąć ten wynalazek.
Byłam w szoku i ogromnie szczęśliwa ze Aluś wytrzymał tak długo. Jednak w dzień odbił sobie nocne spanie na pół gwizdka i popołudniowa drzemka trwała 5 godzin, już się bałam że coś go bierze.
Po tak długiej drzemce, zastanawiałam się o której mały rozbójnik  pójdzie spać i byłam pewna że o rozwórce na noc możemy zapomnieć, że będzie brał nas na litość aż wygra.
Ku naszemu zdziwieniu, wieczór przebiegł książkowo a Aleks wytrzymał z rozwórką do 6 rana. Dzisiejsza popołudniowa drzemka też już mieściła się w granicach normy.

Czasami zastanawiam się gdzie jest granica. Dlaczego po ciężkim dniu pracy, ćwiczeń, gdzie każda zabawa podszyta jest terapią, nie mogę ułożyć wygodnie synka w łóżeczku i obserwować jak słodko śpi? Tylko zmuszona jestem patrzeć na jego niewygodę i podziwiać jak dzielnie to wszystko znosi.